Zapierająca dech przestrzeń, falujące górskie panoramy i bezkresne połoniny. Do tego niemal puste szlaki, a po powrocie z gór talerz solanki lub pierogów w przeliczeniu za kilka złotych. Brzmi dobrze? W takim razie nie pozostaje nic innego jak spakować plecak i ruszyć na ukraińskie Zakarpacie, a dokładnie na Połoninę Borżawską.
Niecierpliwie czekam na wschód słońca. Liczę, że jego ciepłe promienie ogrzeją mnie i rozproszą ciemność, w której od ponad sześciu godzin krok za krokiem podchodzę do góry. Jednak cienka czerwona linia widoczna od jakiegoś czasu na horyzoncie nie chce się poszerzyć. Tak jakby w tej części świata zjawisko świtu nie istniało. Zgodnie z planem wyczekiwany wschód słońca powinniśmy oglądać na Stella Point, krawędzi krateru skąd do celu wyprawy jest już niecała godzina drogi. Ten cel to mierzący 5895 m n.p.m. Uhuru Peak najwyższy wierzchołek masywu Kilimandżaro – Dachu Afryki, kolejnego pięciotysięcznika o wejściu na który zawsze marzyłam. Teraz wędrując w ciemnościach na szczyt mam jeszcze jedno marzenie – niech w końcu wzejdzie słońce i wleje nowe siły w zmęczone kilkudniowym wysiłkiem ciało!
Zugspitze, mierzący 2962 m n.p.m. najwyższy szczyt Niemiec, zdobywać można na wiele sposobów. Na jego wierzchołek prowadzi kilka szlaków zarówno od strony niemieckiej, jak i austriackiej, możliwy jest również wjazd kolejką linową. Jednak najbardziej wymagająca i urozmaicona trasa biegnie przez Piekielną Dolinę (Höllental). To wariant przejścia, który gwarantuje konkretną dawkę emocji. Czego tutaj nie ma – jest i spektakularny wąwóz z mostkiem w himalajskim stylu, są dwie via ferraty, lodowiec, i do tego prawie 2300 metrów sumy podejść. A gdy pogoda dopisze – są jeszcze widoki, w pełni wynagradzające wysiłek włożony w dotarcie na szczyt.
4 dni na czerwonym szlaku biegnącym granią Tatr Niżnych od Telgartu do Donovaly. Prawie 100 kilometrów w nogach, blisko 6 tysięcy metrów w górę i tyle samo w dół. Mogłabym wyliczać dalej, ale w przejściu grani Tatr Niżnych nie o liczby chodziło, tylko o niezapomnianą przygodę – wędrówkę przed siebie z falującymi panoramami wokół, spanie w utulniach, lokalizowanie źródełek wody na szlaku, zasypianie i budzenie się w sercu gór. Ponad 10-kilogramowy plecak na grzbiecie, spalone słońcem łydki i odciski na stopach to niewielka cena za tego typu przeżycie.
Słowackie Tatry Niżne to górski raj nie tylko dla narciarzy. Dobrze znane tym ostatnim za sprawą ośrodka Jasná-Chopok, poza trasami do szusowania (i poza sezonem narciarskim) oferują około tysiąca kilometrów niezadeptanych przez turystów szlaków i bajkowe górskie panoramy. W dodatku Tatry Niżne do niskich wcale nie należą, posiadając kilka dwutysięczników z najwyższym pośród nich Dziumbierem (2043 m n.p.m.), a ich nazwa związana jest nie tyle z wysokością co położeniem poniżej Tatr Wysokich. Co oferuje to pasmo? Poza widokową wędrówką grzbietem grupy Dziumbiera, Salatynów czy masywu Praszywej, w Tatrach Niżnych stanąć można pod największym na Słowacji łukiem skalnym, znajdującym się niedaleko szczytu Ohnišťa lub odwiedzić jedną ze słynnych jaskiń Demianowskich.
Zimą odludne, śpiące pod grubą kołdrą śnieżnego puchu, wiosną i latem ożywają zielenią porastających połoniny traw, by chwilę później zapłonąć czerwienią buków i feerią pozostałych jesiennych barw. Bieszczady. Synonim wolności, przestrzeni, i tęsknoty za tym co utracone. To tu nietrudno o spotkanie z ukrytym w trawie lub drzemiącym w kapliczce aniołem. A gdy ten muśnie was swoim skrzydłem, możecie być pewni, że płomień bieszczadzkiego zauroczenia już w was nie zgaśnie.
Planując wejście na Kazalnicę i Przełęcz pod Chłopkiem, wertowałam internet w poszukiwaniu informacji o skali trudności tego szlaku. Analizowałam zdjęcia słynnej półki nad przepaścią i galerii prowadzącej na przełęcz oraz komentarze pod wpisami. Jedni demonizowali, drudzy bagatelizowali trudności na szlaku. Oczywiście wiedziałam, że szlak do łatwych nie należy, chodziło raczej o to, jaki okaże się dla mnie. Czy moje górskie doświadczenie wystarczy, by się z nim samodzielnie zmierzyć.
Nad naszymi głowami błyszczą miliony gwiazd. Pod stopami jest ich równie dużo. To lśniące w świetle czołówek płatki śniegu, pokrywającego drogę prowadzącą do parkingu przed Doliną Chochołowską. Tego dnia widok skrzącej w blasku latarek bieli, oglądamy po raz drugi. Towarzyszył nam również wtedy, gdy rozpoczynaliśmy naszą wycieczkę.
Zachodzące słońce rozpala pokrywającą szczyty śnieżną biel. Za kilka godzin wraz z wybiciem północy i głośnymi wybuchami fajerwerków rozpocznie się nowy 2017 rok. Pożegnanie obecnego, uczciliśmy w wyjątkowy sposób. Zimowa Świnica została zdobyta! Lepszego zakończenia mijającego roku nie mogliśmy sobie wyobrazić. I lepszej zapowiedzi kolejnego, również!
Schronisko na Hali Lipowskiej wita nas przytulną atmosferą i świątecznie ozdobionym wnętrzem. Gdy na drewnianej ławie ląduje dymiąca porcja pierogów z jagodami oraz udekorowane bitą śmietaną i kolorową posypką naleśniki, nic do szczęścia nam już nie potrzeba. W końcu przez ostatnie dwie godziny cieszyliśmy oczy górskimi panoramami – pięknymi, że hej! Takimi, jakie tylko widokowe hale Beskidu Żywieckiego mogą zaoferować.
zwiedzajacswiat.com 