Uderzając bambusową deseczką w kolec zabarwiony węglem drzewnym, drobniutka staruszka tworzy na przedramieniu mężczyzny misterny wzór. Chłopak ze spokojem znosi zadawany mu ból. Wie, że w tej odciętej od świata, niewielkiej górskiej osadzie trafił w dobre ręce. Ręce prawdziwej mistrzyni tradycyjnego tatuażu z Kalingi – blisko stuletniej Fang-od.
Świątynie Katmandu – okazałe, gromadzące rzesze wiernych i małe, przyuliczne, wokół których bawią się dzieci. Jedne odwiedzane tłumnie przez pielgrzymów, inne – zapomniane. Złocące się w słońcu oraz spłowiałe i zakurzone. Te, w których modlą się buddyści, i te w których czczone są hinduistyczne bóstwa. Ciężko je zliczyć. Często kryją się w najmniej oczekiwanych miejscach – na podwórzach wokół obwieszonych praniem, sypiących się budynków lub w uliczkach, ukryte za straganami, gdzie handluje się czym popadnie. Ich stopnie służą miejscowym do odpoczynku, spotkań i ploteczek, lub sprzedaży rozłożonej na gazecie zieleniny. W Katmandu bowiem, na każdym niemal kroku sacrum spotyka się z profanum.
Złociste trawy na rozległych halach pięknie komponują się z błękitem nieba. Całości obrazka dopełniają falujące po horyzont górskie panoramy. Prawdziwa Kraina Łagodności, tak śmiało można by nazwać słowacką Wielką Fatrę na odcinku Kriżna-Ostredok-Ploska. I faktycznie, tutejszy krajobraz to niemal wyłącznie łagodne kształty fatrzańskich wzniesień. Jedyny kontrast dla tej łagodności stanowią rozsiane to tu, to tam wapienne skałki oraz silny wiatr, którego porywy targają ubraniami wędrujących szlakiem turystów i złocistymi grzywami traw.
