Wędrując po Beskidach w ciepłe dni nie chcesz męczyć nóg w ciężkich trekkingowych butach za kostkę? Masz w planach podejścia pod ściany wspinaczkowe? Szukasz lekkiego obuwia na wymagający górski teren? Poznaj buty podejściowe, inaczej podejściówki i zakochaj się w ich zaletach.
Zapierająca dech przestrzeń, falujące górskie panoramy i bezkresne połoniny. Do tego niemal puste szlaki, a po powrocie z gór talerz solanki lub pierogów w przeliczeniu za kilka złotych. Brzmi dobrze? W takim razie nie pozostaje nic innego jak spakować plecak i ruszyć na ukraińskie Zakarpacie, a dokładnie na Połoninę Borżawską.
Zugspitze, mierzący 2962 m n.p.m. najwyższy szczyt Niemiec, zdobywać można na wiele sposobów. Na jego wierzchołek prowadzi kilka szlaków zarówno od strony niemieckiej, jak i austriackiej, możliwy jest również wjazd kolejką linową. Jednak najbardziej wymagająca i urozmaicona trasa biegnie przez Piekielną Dolinę (Höllental). To wariant przejścia, który gwarantuje konkretną dawkę emocji. Czego tutaj nie ma – jest i spektakularny wąwóz z mostkiem w himalajskim stylu, są dwie via ferraty, lodowiec, i do tego prawie 2300 metrów sumy podejść. A gdy pogoda dopisze – są jeszcze widoki, w pełni wynagradzające wysiłek włożony w dotarcie na szczyt.
Tatry oraz beskidzie i fatrzańskie szczyty widoczne jak na dłoni. Rozległe, słoneczne polany, na których można wylegiwać się wśród złocistych traw i wiosennych kwiatów. Do tego aż 3 schroniska z pysznym jedzeniem i fajnym klimatem, oraz nie mniej przyjemna stacja turystyczna. No i żeby nie zabrakło wyzwań – jeden szczyt do zdobycia. A wszystko to w ramach „pętelki” prowadzącej przez najpiękniejsze hale Beskidu Żywieckiego.
4 dni na czerwonym szlaku biegnącym granią Tatr Niżnych od Telgartu do Donovaly. Prawie 100 kilometrów w nogach, blisko 6 tysięcy metrów w górę i tyle samo w dół. Mogłabym wyliczać dalej, ale w przejściu grani Tatr Niżnych nie o liczby chodziło, tylko o niezapomnianą przygodę – wędrówkę przed siebie z falującymi panoramami wokół, spanie w utulniach, lokalizowanie źródełek wody na szlaku, zasypianie i budzenie się w sercu gór. Ponad 10-kilogramowy plecak na grzbiecie, spalone słońcem łydki i odciski na stopach to niewielka cena za tego typu przeżycie.
Górska panorama z trasą na Rakoń i Wołowiec widoczną jak na dłoni, za sprawą nadciągających ołowianych chmur, znika nam z oczu w ekspresowym tempie. Zastępuje ją płaski, pozbawiony kolorów obraz, przypominający szkic węglem. Podmuchy niosącego śnieg wiatru prawie zwalają z nóg. Oszołomieni tak gwałtowną zmianą musimy szybko zweryfikować plany. Dalsza wędrówka w kopnym śniegu przy fatalnej pogodzie nie ma sensu. Wciąż mając przed oczami wspaniały widok, którym cieszyliśmy się tak krótko opuszczamy szczyt Grzesia. Nie po raz pierwszy góry pokazały nam swoje piękne, ale nieprzewidywalne i kapryśne oblicze.
Słowackie Tatry Niżne to górski raj nie tylko dla narciarzy. Dobrze znane tym ostatnim za sprawą ośrodka Jasná-Chopok, poza trasami do szusowania (i poza sezonem narciarskim) oferują około tysiąca kilometrów niezadeptanych przez turystów szlaków i bajkowe górskie panoramy. W dodatku Tatry Niżne do niskich wcale nie należą, posiadając kilka dwutysięczników z najwyższym pośród nich Dziumbierem (2043 m n.p.m.), a ich nazwa związana jest nie tyle z wysokością co położeniem poniżej Tatr Wysokich. Co oferuje to pasmo? Poza widokową wędrówką grzbietem grupy Dziumbiera, Salatynów czy masywu Praszywej, w Tatrach Niżnych stanąć można pod największym na Słowacji łukiem skalnym, znajdującym się niedaleko szczytu Ohnišťa lub odwiedzić jedną ze słynnych jaskiń Demianowskich.
Zimą odludne, śpiące pod grubą kołdrą śnieżnego puchu, wiosną i latem ożywają zielenią porastających połoniny traw, by chwilę później zapłonąć czerwienią buków i feerią pozostałych jesiennych barw. Bieszczady. Synonim wolności, przestrzeni, i tęsknoty za tym co utracone. To tu nietrudno o spotkanie z ukrytym w trawie lub drzemiącym w kapliczce aniołem. A gdy ten muśnie was swoim skrzydłem, możecie być pewni, że płomień bieszczadzkiego zauroczenia już w was nie zgaśnie.
Silne podmuchy wiatru tnące policzki ostrymi jak igły drobinkami lodu, temperatury poniżej zera i zapadanie się po kolana w śniegu. Ale też niezapomniany widok ośnieżonych grani, pokrytych szadzią drzew i skrzącej w słońcu wszechobecnej bieli. Kochacie górskie wędrówki, ale nie wiecie jak rozpocząć przygodę z górami zimą? Kilka wskazówek z tego wpisu powinno wam to ułatwić. Śnieżna aura to bowiem nie powód do ograniczania outdoorowej aktywności. A kiedy już – uzbrojeni w odpowiedni sprzęt i odzież – posmakujecie zimowych trekkingów, nigdy więcej nie będziecie się martwić nadejściem zimy.
Słowacką Wielką Fatrę opisać można jednym słowem – przestrzeń. Przestrzeń wypełniona przez łagodne, falujące kształty tutejszych wzniesień i porośniętych wysokimi trawami hal, nasuwającymi skojarzenia z bieszczadzkimi połoninami. Pasmo to zaliczane do Karpat Wewnętrznych i ulokowane między Małą Fatrą a Tatrami Niżnymi kształtem przypomina literę Y. Podstawa Y skierowana na południe to odcinek, na którym znajdują się najwyższe szczyty Wielkiej Fatry m.in. Ostredok (1592 m n.p.m.), Kriżna (Krížna 1574 m n.p.m.) oraz Ploska (Ploská 1532 m n.p.m.).
zwiedzajacswiat.com 