Wadi Rum to obok Petry zdecydowanie największa atrakcja Jordanii. Nieziemski krajobraz pustyni oraz jej niezwykłe wydmy nieraz pełniły rolę scenerii w filmach, których akcja rozgrywała się na innej, najczęściej Czerwonej Planecie (właśnie tutaj kręcono sceny do słynnego „Marsjanina”). I faktycznie, pobyt w dolinie Wadi Rum jest jak podróż do odległego, kosmicznie pięknego świata.
Jordania równa się Petra. W tym porównaniu nie ma zbyt wiele przesady. O mieście wykutym w skale przez starożytnych Nabatejczyków, słyszał chyba każdy komu marzą się podróże do niezwykłych miejsc. Od niedawna dzięki tanim połączeniom lotniczym z Polski do Jordanii, możliwość podziwiania na własne oczy jednego z siedmiu współcześnie wybranych cudów świata, stała się realna także dla polskich turystów.
Lina od poręczówki to napina się i podnosi na wysokość mojej łydki, to opada, niebezpiecznie zbliżając się do raków. Całą uwagę koncentruję na niej. Na wydeptanym w śniegu, stromym i wąskim podejściu nie chcę popełnić błędu, który mógłby mnie dużo kosztować. Z utkwionym w ziemi wzrokiem stawiam uważnie kroki, omijając plączącą się linę. Zresztą podnoszenie głowy nie ma większego sensu – silny wiatr atakuje wtedy każdy nieosłonięty fragment twarzy, wbijając w nią drobne kawałki lodu. W śnieżnej zadymce zniknął niemal cały świat wokół mnie. Widzę tylko poręczówkę, do której przypięta jestem lonżą, i niewyraźną sylwetkę idącej przede mną osoby. A przecież gdzieś tam wysoko, jest cel do którego zmierzam. Cel, który kilka lat wcześniej dla osoby mającej problem z podejściem bez zadyszki na byle pagórek, wydawał się nierealny niczym lot w kosmos. Elbrus. A dokładnie położony na 5642 metrach wierzchołek tego kaukaskiego giganta. W nasilającej się zadymce chwytam haust rozrzedzonego, lodowatego powietrza i stawiam kolejny pełen wysiłku krok w stronę wymarzonego celu.
Iran – jak niewiele innych państw wywołuje skrajne emocje. Dla tych, którzy budują wiedzę o nim na medialnych doniesieniach to siedlisko terrorystów i kierunek podróży wybierany przez szaleńców. Ci, którzy Iran odwiedzili, zachwycają się serdecznością jego mieszkańców, wspaniałymi zabytkami i orientalną kuchnią tego kraju. Bo Iran wyjątkowo skutecznie potrafi oczarować podróżnych. Czym? Przede wszystkim różnorodnością. Góry, pustynie, orientalne budowle, starożytne ruiny – tu każdy znajdzie coś dla siebie. Wobec atrakcji Iranu bledną niedogodności związane z wjazdem i pobytem w tym kraju, takie jak otoczone niepotrzebnymi legendami problemy ze zdobyciem wizy, czy konieczność dopasowania stroju i zachowań do norm obowiązujących w tym ortodoksyjnym, muzułmańskim państwie.
Z Damavandem mierzyłam się dwa razy. Na początku i pod koniec naszej blisko 3-tygodniowej podróży po Iranie wiosną tego roku. Za pierwszym razem dotarłam do Camp 3 na wysokość 4 200 m n.p.m. ale temperatura odczuwalna minus 40 °C i wiatr o sile 100 km/h, uniemożliwiły mi atak szczytowy. Więc wróciłam pod Damavand jeszcze raz. Warunek był jeden – wejście w 2 dni (ostatecznie już na górze przedłużone do 3). Tym razem było pięknie. Bardzo ciężko, ale pięknie.
Słowackie Tatry Niżne to górski raj nie tylko dla narciarzy. Dobrze znane tym ostatnim za sprawą ośrodka Jasná-Chopok, poza trasami do szusowania (i poza sezonem narciarskim) oferują około tysiąca kilometrów niezadeptanych przez turystów szlaków i bajkowe górskie panoramy. W dodatku Tatry Niżne do niskich wcale nie należą, posiadając kilka dwutysięczników z najwyższym pośród nich Dziumbierem (2043 m n.p.m.), a ich nazwa związana jest nie tyle z wysokością co położeniem poniżej Tatr Wysokich. Co oferuje to pasmo? Poza widokową wędrówką grzbietem grupy Dziumbiera, Salatynów czy masywu Praszywej, w Tatrach Niżnych stanąć można pod największym na Słowacji łukiem skalnym, znajdującym się niedaleko szczytu Ohnišťa lub odwiedzić jedną ze słynnych jaskiń Demianowskich.
Zimą odludne, śpiące pod grubą kołdrą śnieżnego puchu, wiosną i latem ożywają zielenią porastających połoniny traw, by chwilę później zapłonąć czerwienią buków i feerią pozostałych jesiennych barw. Bieszczady. Synonim wolności, przestrzeni, i tęsknoty za tym co utracone. To tu nietrudno o spotkanie z ukrytym w trawie lub drzemiącym w kapliczce aniołem. A gdy ten muśnie was swoim skrzydłem, możecie być pewni, że płomień bieszczadzkiego zauroczenia już w was nie zgaśnie.
Silne podmuchy wiatru tnące policzki ostrymi jak igły drobinkami lodu, temperatury poniżej zera i zapadanie się po kolana w śniegu. Ale też niezapomniany widok ośnieżonych grani, pokrytych szadzią drzew i skrzącej w słońcu wszechobecnej bieli. Kochacie górskie wędrówki, ale nie wiecie jak rozpocząć przygodę z górami zimą? Kilka wskazówek z tego wpisu powinno wam to ułatwić. Śnieżna aura to bowiem nie powód do ograniczania outdoorowej aktywności. A kiedy już – uzbrojeni w odpowiedni sprzęt i odzież – posmakujecie zimowych trekkingów, nigdy więcej nie będziecie się martwić nadejściem zimy.
Wąskie uliczki z niską zabudową przywodzą na myśl kolonialne miasteczka Ameryki Południowej. Katedra w hiszpańskim stylu położona przy głównym placu jeszcze to wrażenie potęguje, a stukot końskich kopyt i wolno toczących się po bruku kół bryczki zwanej kalesą sprawia, że podczas pobytu w filipińskim miasteczku Vigan nieraz zadacie sobie pytanie – czy to na pewno Azja, czy może teleportowano nas właśnie do Ameryki Łacińskiej?
Biały piasek, krystalicznie czysta woda o barwie turkusu i wygięta palma. To dla większości pierwszy obraz pojawiający się przed oczami na słowo „Filipiny”. I faktycznie, położone w Południowo-Wschodniej Azji Filipiny to kraj składający się z kilku tysięcy wysp, a plaże najsłynniejszych z nich takich jak: Boracay, Palawan, Cebu, czy Bohol wyglądają jak urzeczywistnienie marzeń każdego wypalonego pracą korpoludka.
