Do El Chalten przyjeżdżamy o 21.30. Późno. Jednak, zgodnie z argentyńską praktyką, nie za późno na solidną kolację. Cóż, udzieliły nam się trochę miejscowe zwyczaje, a że ze znalezieniem serwującej gorące posiłki knajpki nie ma problemu, „coś lekkiego” zamienia się w … dania główne z karty. Jak tak dalej pójdzie, to nie tylko nawyki będziemy mieć typowo argentyńskie, ale i kształty.

W końcu możemy zrzucić ciężkie plecaki i prowizorycznie rozpakować się w hostelu „Los dos Pinos”. Znaleźliśmy nocleg w El Calafate. Łatwo nie było. Miasteczko stanowi główną bazę wypadową do sąsiadujących z nim atrakcji turystycznych. A są to atrakcje nie byle jakie. Pobliski Park Narodowy Lodowców, a w nim potężny lodowiec Perito Moreno i wspaniały szczyt Fitz Roy to argentyńskie „must see” na skalę całego kraju, a nie tylko prowincji Santa Cruz. Tak, tak argentyńskie.  Znów bowiem jesteśmy na tej właśnie ziemi, rozstając się z chilijskim Puerto Natales, oddalonym o 5,5 godziny jazdy autokarem od El Calafate.

Rozpędzający się katamaran, tnie wody zatoki, pozostawiając za sobą spienione fale i panoramę rozłożonej u podnóża gór Ushuai. Piękny widok i w dodatku początek serii jeszcze wspanialszych, a to dlatego, że właśnie rozpoczynamy rejs Kanałem Beagle. Będą kormorany, lwy morskie i najbardziej wyczekiwana atrakcja – pingwiny! A skoro mają być pingwiny, nie będzie to najkrótsza, 3 godzinna opcja rejsu. Na pokładzie katamaranu spędzimy dodatkowe 2 godziny.

– Musimy wrócić do przystani Zaratiegui Bay! – Nie ma szans, mamy za mało czasu. Chyba, że ktoś nas podwiezie. Łapiemy stopa? Zrobiliśmy właśnie spacer jedną z tras trekkingowych Parku Narodowego Ziemi Ognistej. Turystów spragnionych piękna górskich widoków, dowożą w to miejsce busy, kursujące co godzinę (od 9.00 do 16.00, cena 200 pesos/os.) z Ushuai. Przyjeżdżając do Parku, wysiąść można w jednym z 5 miejsc, a trekking zakończyć w innym punkcie, z którego bus nas odbierze (ostatni kurs powrotny jest o godzinie 19.00).