Ten dzień był naładowany atrakcjami, jak bakaliami dobra kutia (ci, którzy mają wschodnie korzenie będą wiedzieli o co chodzi;)), albo cwibak, albo…no dobrze, dość tych kulinarnych porównań. Zwłaszcza z bliskiego kręgu gastronomicznego. W końcu jesteśmy w Azji, w izolowanej przez lata Birmie, w świętym mieście Mandalay. A dokładnie nasza trójka pakuje się właśnie do wysłużonego auta, którym tego dnia pokonać ma trasę Mingun-Sagaing-Inwa-Amarapura.

Konne powozy trzęsąc i podskakując na dziurach, jadą jeden za drugim polną drogą. Wokół unoszą się tumany pyłu. Mijają nas uśmiechnięci właściciele motorów, wiozący ze sobą całe rodziny lub żywy inwentarz wszelkiej maści. Osłonięte stożkowymi kapeluszami postacie pracują w polu. Zabytkowe ruiny i szpiczaste, złociste czubki świątyń ożywiają co chwilę, spalony przez słońce krajobraz .

Myanmar o poranku. Szafranowo-różowy pochód mnichów i mniszek przemierza ulice birmańskich miast, miasteczek i wsi. Posiadając tylko to co zostanie im ofiarowane, każdy dzień rozpoczynają rytuałem milczącej prośby o jałmużnę. Ich czarne misy napełniają się ryżem, owocami, prostą strawą, a niekiedy datkami. Nigdy jednak nie pozostają puste. Wielowiekowy ceremoniał trwający niezmiennie w świecie, w którym ci co mają niewiele, obdarowują tych, którzy wyrzekają się wszystkiego.