– Jak my zejdziemy, jeżeli on stąd nie odejdzie?! To pytanie pada kolejny raz z ust żeńskiej części naszej ekipy. Siedzimy na deskach sporej ambony z niesamowitym widokiem na okolicę. Przed nami rozłożona w dolinie Mestia, za nami wspaniała Uszba, inne kaukaskie szczyty wokół. A pod nami? Potężny byk uderzający raz po raz rogami w drewniane schody, umożliwiające zejście z platformy.

Po dwóch godzinach ostrego, nużącego podejścia przez las, docieramy w końcu do polany z niesamowitą panoramą roztaczającą się wokół, i amboną, z której jak się domyślamy, widok musi być jeszcze lepszy. Świetne miejsce, by odpocząć i przekąsić coś, przed kolejnym etapem drogi do Jeziorek Koruldi.

Pod amboną trawę skubie grupka byków. Co tam, grunt to opanowanie. Podejdziemy spokojnie, to nie zwrócą na nas uwagi. Wejść się udaje, pooglądać okolicę z wysokości platformy również. Ale już zjeść spokojne, nie bardzo. Naszemu posiłkowi towarzyszą bowiem uderzenia rogów byka o drewniane schody i powtarzające się pytania ”Jak my zejdziemy, jeżeli on stąd nie odejdzie?!”

Widziana z ambony w całej okazałości Uszba, kryje się teraz za górskim pasmem, wystawiając jedynie małe, ciemne różki swego dwuszczytu. Dawno za nami została polana z platformą widokową, gdzie odpoczywaliśmy przed drogą, i grupka byków, która w końcu poszła skubać trawę w inne miejsce. Słońce przypieka, a my pokonujemy kolejne podejścia, w drodze do wyznaczonego na dzisiaj celu.

W końcu są. Po 2 godzinach marszu od polany, na wysokości 2740 m n.p.m. Cel dzisiejszego trekkingu. Jeziorka Koruldi. Jeziorka? Chyba bajorka, by nie powiedzieć kałuże. Gdzie im do tatrzańskich stawów. Prezentują się okazale, jedynie po sfotografowaniu w odpowiedni sposób.

Cóż, jeziorka nas rozczarowały, za to ich okolica i cały trekking wręcz przeciwnie. Chętnie poszlibyśmy dalej, w stronę lodowca Czalaadi. Jednak wiszące wokół ciemne chmury, nie wróżą nic dobrego. Widać, że w okolicy pada.

Co poza dobrą pogodą, dałoby nam jeszcze szansę, na dotarcie w pobliże lodowca Czalaadi? Rozmowa z Vaxo przed rozpoczęciem trekkingu.

Vaxo, kierowcę busa, spotykamy przy jego aucie, gdy czeka na powrót, przywiezionych przez niego turystów. Trochę nas ten widok dziwi. Jesteśmy bowiem na szlaku, prowadzącym do Jeziorek Koruldi, na wysokości jakichś 2300 m n.p.m.

Ucinamy z Vaxo miłą pogawędkę po rosyjsku i już wiemy, że trudny i pozbawiony widoków pierwszy etap trekkingu, mogliśmy pokonać busem. A zaoszczędzony czas i siły przeznaczyć na pójście dalej, niż tylko do jeziorek.

W drodze powrotnej znów wchodzimy na platformę, by tam odpocząć. Tym razem posiłek jemy w obecności świni i jej licznego potomstwa, urzędujących na dole. Dokarmiamy młode resztkami gruzińskiego chleba. Byków na swojej drodze tego dnia już nie spotykamy.

Wieczorem zostajemy w okolicy naszego hostelu. Pobliski sklepik zaopatrzony jest we wszystko, co potrzebne do miłego spędzenia czasu. Jest też odpowiednio długo otwarty, a to za sprawą sterty bobu, którą ma do wyłuskania sprzedawczyni. Zakupy w tym miejscu, mają również walory edukacyjne. Właścicielka sklepu uczy nas podstawowych gruzińskich zwrotów. A ponieważ ich wymowa jest skomplikowana, wracamy tego wieczoru jeszcze kilkakrotnie, by ją sobie utrwalić 😉

Informacje praktyczne Gruzja