Zimą odludne, śpiące pod grubą kołdrą śnieżnego puchu, wiosną i latem ożywają zielenią porastających połoniny traw, by chwilę później zapłonąć czerwienią buków i feerią pozostałych jesiennych barw. Bieszczady. Synonim wolności, przestrzeni, i tęsknoty za tym co utracone. To tu nietrudno o spotkanie z ukrytym w trawie lub drzemiącym w kapliczce aniołem. A gdy ten muśnie was swoim skrzydłem, możecie być pewni, że płomień bieszczadzkiego zauroczenia już w was nie zgaśnie.

Pojawia się w zasięgu naszego wzroku, gdy schodzimy z Krzemienia. Bukowe Berdo – bo o nim mowa, przypomina smoczy grzbiet z okazałym wybrzuszeniem tuż przed nami i zwężającym się w oddali na zachodzie ogonem. Niczym łuski i kolce na smoczej skórze, grzbiet ten pokrywają liczne skałki oraz skalne wychodnie. Reszta to już sama łagodność. Fioletowe dzwonki wyrastające między głazami, srebrzące się w słońcu i poruszane wiatrem trawy, widok na zalesione pagórki jeden za drugim ciągnące się aż po horyzont. Schodząc z Bukowego Berda (ostatniego wzniesienia na rozpoczętej w Wołosatem 24-kilometrowej trasie), powtarzamy po raz kolejny  – Jak dobrze wrócić w Bieszczady!

  Smerek (1222 m n.p.m.) – nasz pierwszy szczyt zdobyty w Bieszczadach i pierwszy kontakt z tymi górami. Słynne połoniny, rozległa, łagodnie pofałdowana, aksamitna przestrzeń. Brak tłumów, cisza.